We speelden Woolf in november 2023, een voorstelling over Virginia Woolf waarin fysiek theater gecombineerd werd met essays, dagboekfragmenten en stukken uit haar roman De Jaren. De voorstelling gaat over het kunstenaarschap van Virginia Woolf en de eeuwige strijd tussen het kritische en creatieve. In Een schets van het van het verleden overdenkt ze, min of meer terloops, hoe haar intuïtieve manier van reageren op ervaringen, noch gescheiden kan worden van haar literaire methoden, noch van haar geloof in het patroon van betekenissen achter de schijnbare toevalligheid van het moment in het heden: “Ik heb ondervonden dat het schetsen van taferelen voor mij de natuurlijke wijze is om het verleden vast te leggen. Altijd heeft zich een tafereel als vanzelf ontwikkeld. Dit bevestigt mijn intuïtie: de gewaarwording dat wij met kit afgesloten vaten zijn, drijvend op wat gemakshalve de werkelijkheid genoemd wordt; en op sommige momenten, wanneer de kit loslaat, stroomt de werkelijkheid naar binnen; dat wil zeggen, die taferelen. Is mijn ontvankelijkheid voor deze taferelen de bron van mijn impuls tot schrijven?”

In de voorstelling werd gebruik gemaakt van projecties van het werk van Marjorie Jongbloed. Het schilderij hieronder is één van de werken uit haar collectie: Tabernakel uit 2016 : “Die Serie Tabernakel eruiert Möglichkeiten der Öffnung in der Malerei. Ein Tabernakel ist eine religiöse Baulichkeit, die Nähe herbeiführen soll. Ich deute „Tabernakel“ als eine Prägeform (Aby Warburg), in der sich die Malerei offenbaren kann. Öffnen und schließen, verhüllen und enthüllen – nur in einer Endlosschleife können die gegensätzliche Begriffe gedacht und geformt werden” – zie haar site www.jongbloed.art.